Genieten van een rocky road

Hoe dat is als je kind uit de pas loopt?

Sommige dingen anders doet dan de ‘norm’. En daardoor dus ook opvalt… op school totaal vastloopt… 

Super trots voel ik me!! (die had je niet zien aankomen he 😉 Vol liefde. Dankbaar. Voor en op voor zijn eigenheid. Zijn grootsheid. Alle dingen die hij ons leert. Dat hij helemaal zijn eigen authentieke zelf is. Relentlessly

Echt, daar leer ik nog iedere dag van. Niet aanpassen. Niet sociaal wenselijk. Mensen die hij echt niet fijn vindt aanvoelen, gaat hij gewoon niet mee in contact. Gewoon niet. Hij geeft niet zomaar zijn liefde weg. Of zijn glimlach. Of zijn woorden. Hij kijkt eerst. En voelt. En polst. En dan laat hij weten, jij bent wel tof. Jou vind ik wel fijn. Voor een ander soms heel lastig te snappen. Totaal niet sociaal wenselijk. Maar 100% trouw aan zichzelf. Hoeveel mensen kunnen dat nou echt zeggen?

En het is ook fucking moeilijk. En het doet me onmachtig voelen en pijn. En boosheid en frustratie. En het vraagt acceptatie en meebewegen en zorgen. Dat is er ook. Want deze maatschappij is niet built voor ‘uit de pas lopers’. Dan kan je het uitzoeken. Je moet bijvoorbeeld wel voldoen aan leerplicht maar echte alternatieven zijn er niet. Dat mag je als ouders toch wel vooral zelf uitzoeken. En dat doen we met liefde. Maar poe- wat een reis is het. 

Zitten met m’n eigen pijn. Die van hem. Er Zijn voor hem als moeder. Mezelf dragen. Hem soms dragen. Spanning herkennen, erkennen, afvoeren. Het soms echt totaal niet meer weten en dan apetrots gaan zitten kijken als hij plots weer een spurt maakt of ons toch doet verbazen. Duidelijk is het wel. Zijn nee is een nee. Zijn ja een ja. Ook daar kunnen we nog weleens van leren 😉 En over 1 ding is hij ook overduidelijk. Hij houdt van ons. Zielsveel. En hij is graag bij ons. Samen. Los van z’n eigen dingen, vindt hij het thuis toch het allerfijnst. 

En wat meer kun je eigenlijk vragen? Een kind met een eigen wil, die z’n eigen pad loopt en bakken liefde over ons uitstort. En toch is het soms een rocky road en raken we van het pad. Dan lopen we, rennen we, struikelen we, knuffelen we en pakken we de draad weer op. Het is net Leven 😉 Waar we uitkomen? Geen idee. Maar intussen genieten we van het uitzicht. Picknicken we onderweg. Enjoying the ride. 

En weet je wat nou echt helpt: een goed support system. Lieve vriendinnen die totaal achter me staan. Bij wie ik alle pijn, zorgen, trots en vieren kan delen. Die me eraan herinneren dat het hoe dan ook Ultiem goed komt. Die me weer eens zeggen dat ik het zo goed doe en hij mazzel heeft met een lieve moeder als ik. Die met me meedenken, tips geven, zonder ze op te dringen. Erkenning geven aan hoe lastig het soms is. Die een armbandje voor je zoon maken voor steun.  En- helemaal, totaal, zonder oordeel zijn, maar hem (en mij) zien voor wie hij is en mag zijn.

En sit with it. Het is soms gewoon echt heftig. Dus dan moet je erom huilen, gillen en schrijven. Zoals ik hier. Voel het in je lijf en work through it. Zet het niet vast, dat maakt je draagkracht zwakker. Maak ruimte, laat het stromen en voel je kracht. Juist naar de moeilijke gevoelens toe. En als nodig- laat je hier bij begeleiden (door mij bijvoorbeeld 😉

Vraag hulp. Als het kan- deel met je partner. Zonder te hoeven oplossen, maar hoor elkaar. En have each others back. Hou elkaar vast. Jullie doen het Samen.

Vier! Alle dingen die goed gaan, gaaf zijn, alle stapjes, alle vanuit het hart gemaakte beslissingen. Vier het. Maak het groot. Haal er energie uit.

Want echt- als ik 1 ding steeds meer leer, is dat alle heftige, intense dingen, eigenlijk ook altijd de meest waardevolle schatten in zich dragen <3